D & J in Australië

Verjaardag Dr Cynthia
De 6 December werd eigenlijk al snel ingevuld door de verjaardag van Dr Cynthia. Zij heeft 17 jaar geleden, nadat ze uit Burma was gevlucht, in Mae Sot een klein kliniekje gesticht, dat sindsdien is uitgegroeid tot een klein hospital waar zo’n 300 patienten per dag geholpen worden. Ook worden er medici en verplegers opgeleid, scholen ondersteund, voorlichting gegeven en nog veel meer. De Mae Tao Clinic, zoals het heet, is een kleine en zeer energieke gemeenschap waar mensen uit Burma maar ook Burmezen die in Thailand werken, gratis geholpen worden . De medische voorzieningen in Burma zijn zeer miniem, vooral voor de mensen in de grensstreek, en voor de talloze werkers in Thailand zijn de Thaise voorzieningen gesloten.

Voor meer informatie: http://www.maetaoclinic.org/

Dr Cynthia is precies een week voor mij ter wereld gekomen, en dit jaar werd daarom haar 47ste verjaardag gevierd. Ze wordt door haar medewerkers, patienten, studenten, kinderen en anderen op handen gedragen en het programma deze dag was gevuld met zang, dans, speeches, eten en drinken en een enorme modeshow.

Lees over haar: http://www.time.com/time/asia/2003/heroes/cynthia_maung.html

Deze dag kwam traag op gang. Een van de twee jonge wereldreizigers vond het nodig een beetje uit te slapen, zodat ons ontbijt pas tegen twaalven plaatsvondt. We kozen ditmaal voor een wat westers ontbijt, zodat D&J een enorme kip burger te verwerken kregen. Zelf genoot ik van een soep met tofu en zeewier.

AAPP, Assistance Association for Political Prisoners (Burma).
Na dit ontbijt gingen we op bezoek bij the Assistance Association for Political Prisoners (Burma). Ruim 1200 politieke gevangen worden in Burma onder onmenselijk omstandigheden gevangen gehouden, en de AAPP probeert via een klein museumpje deze tragedie onder de aandacht te brengen.

AAPP is opgezet door voormalig politieke gevangenen dus ze praten over hun eigen ervaringen. In het museumpje veel foto’s van gevangenen, tekeningen en foto’s van martel praktijken. Verklaringen van andere politieke gevangenen. Ijzeren stangen die gebruikt worden om de gevangen in zeer ongemakkelijke houdingen te laten zitten of lopen. En veel meer. Een video film complementeerd het bezoek.

Voor meer informatie kijk op hun website:
http://www.aappb.org/aapp_news_35.html

Dennis en Jeffrey waren zeer onder de indruk en stelde de jongen die ons rondleidde veel vragen.

Meer verjaardag
In de middag zagen we traditionele Karen dansen met enkele van mijn leerlingen. Een zeer energieke dans van meer dan tien minuten. Ik heb er al velen gezien, maar blijf onder de indruk van het tempo waarmee de jongeren onder de hete zon over het veld hollen, springen en draaien. Rond drie uur was dat dansen voorbij en keerde re rust in het hospitaal.

Karen Students Network Group (KSNG)
Tussen 3 en 6 was er niets te doen in het hospitaal zodat we tijd hadden om enkel van mijn leerlingen te bezoeken. We gingen daarvoor naar het kantoor van KSNG. Deze organisatie bestaat 10 jaar en vertegenwoordigd duizenden Karen studenten in de vluchtelingen kampen en binnen Burma. Activiteiten van KSNG zijn onder andere een radio programma voor de kampen, nieuws brieven, het ondersteunen van scholen in Karen State in Burma, het verspreiden van informatie via drama, het contact leggen met andere groeperingen in Burma en tussen de verspreid wonende Karen.

Ik kon hier ook een belofte inlossen. Toen ik ruim zes jaar geleden begon met les geven in Umpiam Mai vluchtelingen kamp werd me onder andere gevraagd of ik ongetrouwde neven en nichten had. Er is ooit een hele kleine brief wisseling geweest tussen Ghay Ray Moo en Karin maar daar hield het mee op. Dus op deze dag ging ik het kantoor binnen, zag ik Naw Ta BI Tar, een van de leerlingen van 6 jaar geleden, en introduceerde haar aan Dennis. Naw Ta Bi Tar maakte nog de papaya schoon voor ons, maar besloot daarna te verdwijnen. Dus bleef Violet over en zij beantwoorde de talloze vragen van D&J.

Als je iets meer wilt weten over de Karen en KSNG, probeer dan de volgende website, en link door als je nog meer wilt weten:
http://www.karen.org/

Na twee uur bij KSNG geweest te zijn gingen we weer terug naar de Mae Tao Clinic aan de andere kant van Mae Sot. De avond zou nog lang duren, langer dan dat wij er bleven. We zagen een geweldige modeshow met kleding van bijne alke etnische groep uit Burma. We zagen al snel in dat het programma niet rekening hield met het feit dat we nog moesten eten. Na de modeshow hielden we het voor gezien. Ik kwam uiteraard weer de nodige studenten tegen en voor we het wisten stonden we midden tussen de prachtig uitgedoste modellen die allemaal met die twee lange Hollandse jongens op de foto wilden. Kijk maar hoe lang die jongens zijn.

Uiteindelijk wisten we ons te bevrijden en togen we naar de vertrouwed Crocodile Tear voor een maaltijd en een drankje. Hier viel het D&J op dat de bediening in Thailand heel anders is dan bij ons. Biertjes worden bijgeschonken door de serveersters, waar er altijd veel van rondlopen. In deze kroeg zijn de serveersters ook nog eens heel spraakzaam zodat we zaten tee ten terwijl Min toekeek en vragen op ins afvuurde. Gelukkig was ze ook bereid een foto van ons te nemen.

Het eten in de Crocodile Tear is ven hoge kwaliteit en D&J genoten van een Thaise coconut soep en weer kip met rijst. Cashews voor Dennis. Helaas waren ze overmoedig, want hadden ze eindelijk iets dat niet pittig was, vroegen ze Min om chilli poeder. En daar deden ze te veel van in de soep en op de rijst.

We besloten deze avond af te sluiten bij Khun. Het was de tweede keer dat D&J hier kwamen, en de obers wisten hun naam, andere gasten kwamen handen schudden en het leek alsof ze hier net als ik al jaren woonden. Zo’n sfeertje hangt hier.

Dennis lukte het om een verlopen Australier van de tafel te spelen, waarna Jeffrey drie rondjes overeind bleef. De klok ging langszaam naar middernacht en eroverheen. Aangezien de jongens om 8 uur met de bus mee moesten werd het niet veel later gemaakt. Dennis had nog een gesprek met een Burmese Nepalees, die handelde in edelstenen, en het ging vooral over Nederlandse voetballers. Van Nistelrooy, Davids, van Persie, van Basten, Seedorf en Dennis Bergkamp. Dennis maakte het helemaal doordat hij de voornaam deelde met de speler die volgens de man de mooiste goal ooit maakte: de 2-1 tegen Argentinie in 1998.

Bij de naam Dirk Kuyt moest hij even denken maar daar hij ook al van gehoord. De man had verder niet zoveel te melden, en dat gebeurd wel vaker. Dus met die kennis gingen we naar huis, na het schudden van vele handen.

Borderline Shop, Galery and Tea Garden
Deze dag begon met ontbijt in de Borderline. Wederom Samosa’s maar nu van superieure kwaliteit. Er was een schaal fruit en ananas juice voor Jeffrey en koffie voor Dennis. De koffie is een beetje verwijderd van de uniforme Senseo smaak en het tweede bakje schonk Dennis aan mij. Naast alcohol ben ik ook bijna van de koffie af, dat weerhield me er niet van om dit bakje met smaak leeg te drinken.

Ik liet de heren ook proeven van Roselle juice maar dat zurige drankje lieten ze aan mij. Ik vind het werelds, getrokken van de Roselle plant die hier makkelijk te telen is. Ik heb ze in de tuin.

We bezochten uiteraard ook de winkel en de gallerie van de Borderline en ik introduceerde D&J aan medewerksters en artiesten. Dennis toonde zich een ware kenner want hij pikte de schilderijen van Wanna Zaw, die oa bij Elza aan de muur hangt, de twee rokende oudjes, er zo uit. Ook zag hij dat Win Htet, die bij zijn moeder hangt, veel donkerte in zijn werk stopte.

Als het lukt kun je ergens op de site een powerpoint presentatie van de Borderline zien. Daar ben ik veel bij betrokken samen met mijn vriendin Kristen.

Link naar Borderline Powerpoint

Grens met Burma
Na het ontbijt werd het tijd voor de grens. Burma is zo’n 6 kilometer van mijn huis vandaan, dus een korte fietstocht was genoeg. De Friendship of Vriendschaps brug verbindt de twee landen die hier gescheiden zijn door de Moei rivier. Onder en naast de brug kun je van alles kopen. Onder de brug goedkope sigaretten en whiskey uit Burma, naast de brug alles wat je op een toeristische markt verwacht. En meer.

We liepen langs de pas aangelegde promenade, die maar een meter breed is, maar die de markt tegen overstroming moet beschermen, de kade een mooier aanzien moet geven, en de illegalen makkelijker buiten houden. Wij liepen aldus in de bloedhete zon, spitsroeden lopend langs de sigaretten verkopers en whiskey handelaren. Met mijn steeds imposanter aandoende Burmese kennis, wist ik ze allemaal snel af te winpelen. Ze wilden nu alleen maar met me praten, wat dan weer de beperkingen van mijn Burmees aan het licht bracht.

Langs de rivier bevinden zich talloze Burmezen die hier wachten op werk, een handeltje of familie. Ze slapen onder stukken plastic, koken naast bergen afval, spelen in de modder, voetballen met een lekke bal tussen rotzooi en stank of zitten te wachten op een klant voor hun primitief eettentje. En zwaaien maar naar ons.

Op foto 10 en 11 kun je een beeld krijgen van hoe men daar leeft en werkt.

Italiaans Eten in Casa Mia
Na een paar uurtjes daar doorgebracht te hebben werd het tijd om weer te gaan. Er stond meer op het programma. Een etentje in Casa Mia met Lisa, Rocky en Jack. Met die laatste drie heb ik bijna mijn gehele verblijf in Mae Sot samen gewoond. Sinds een paar maanden zijn ze verhuisd en sindsdien moet ik met ze afspreken, maar dat gaat heel makkelijk.

In Casa Mia ontmoette we wat andere vrijwilligers en deze groep kwam uit Australie dus D&J konden alvast aan accenten wennen. Pizza’s werden besteld en een soep. Hier blijkt dat D&J nog een beetje moeten wennen. In Asia is soep een bijgerecht en geen voorgerecht. Dus als je twee dingen besteld krijg je ze ook gelijk. Dat vertelde ik ze, maar ook dat ik dacht dat die pizza, die veel meer bereidingstijd nodig heeft, toch wel later op tafel zou komen. Dat was verkeerd gedacht van mij, zodat Jeffrey zijn soep als toetje moest eten.

Nadat we afscheid hadden genomen van Lisa Rocky and Jack gingen we op weg naar de disco van Mae Sot. Y2K genaamd. Deze bevindt zich op 5 minuten fietsen van mijn huis en was deze avond…..gesloten. Er waren meer tenten gesloten en we probeerden er velen, de luidruchtige Country Pub, het relaxte Crocodile Tear en zelfs Khun opnieuw, alles zat dicht. Zo’n speciale dag wordt vaak in huiselijk kring gevierd en personeel heeft zo de kans ook mee te doen. En men probeerd het land een dag droog te leggen. Dit had als resultaat dat we vroeg thuis waren.

Aankomst
Maandag 4 December ging voor mij de wekker af om 4 uur in de ochtend. De avond ervoor lag ik er pas in om 1 uur, dus hooguit drie uren slaap had ik gehad. Nu word ik tegenwoordig om half zes wakker, schrijf ik wat in bed om vervolgens om 6 uur aan yoga te beginnen. Dus 4 uur was zo gek nog niet. Even na half 5 stapte ik op de fiets om de kleine tien minuten naar het busstation te overbruggen, alwaar Dennis en Jeffrey zouden arriveren.

Op het station pakte ik mijn boek en begon te lezen. Een bus kwam aan, geen Dennis, geen Jeffrey. Nog een bus, met hetzelfde resultaat. Zoals wel vaker was driemaal scheepsrecht, en even na vijfen stonden Dennis en Jeffrey op Mae Sot’s bodem. Eindelijk bezoek die ik niet zelf hoefde op te halen.

Het onderhandelen met de Tuk Tuk chauffeurs ging niet echt goed. Op het bus station van Mae Sot lijkt deze bedrijfstak in handen van een wellicht criminele organisatie, in ieder geval dorst geen van de chauffeurs zijn prijs onder de belachelijke 100 baht te laten zakken. Waar 50 baht al teveel zou zijn, waren we nu het dubbele kwijt. Veel keus hadden we niet nadat ik te laat in de gaten had dat er ook een Songtaew klaar stond.

Wat is een Tuk Tuk? Wat is een Songtaew? Een Tuk Tuk is een vervoermiddel dat lijkt op een brommer met een bank erachter. De chauffeur zit op het brommer zadel, de passagiers op de bank. Twee tot drie mensen kunnen er op. Tenzij het Thai zijn, dan houdt de teller wel eens op bij 48. Een Songtaew doet dienst als bus in Thailand, en is een grote jeep met twee bankjes achterop met een dak. De Tuk Tuk huur je als taxi en is duurder dan de Songtaew die zoals gezegd meer dienst doet als bus, vaak een vaste route heeft en anderen op kan pikken. In het fotoboek over Bangkok kun je Jeffrey naast een Tuk Tuk zien staan.

Rond half 6 waren we bij mij thuis, een foto kun je zien in mapje Mae Sot,  en Dennis en Jeffrey hadden geen zin om te gaan slapen. Ik vertelde wat over mijn plannen met hun en daar leken ze zich al snel mee in te stellen.

Burmees Theehuis
Als eerste activiteit bezochten we een Burmees theehuis, want alhoewel Mae Sot in Thailand ligt, is het vooral bevolkt door Burmezen. Veelal werkzaam in de talloze fabriekjes waar onze goedkope kleding, schoenen en andere artikelen worden vervaardigd. Een grote groep anderen zijn gevlucht voor het geweld in hun eigen land waar al ruim 40 jaar een militaire dictatuur aan de macht is en waar ook al decennia lang vrijheids oorlogen worden gevoerd. Het is de voornaamste reden van mijn verblijf hier.

Het theehuis, Lucky genaamd, is populair onder de Burmezen en ook bij talloze westerse vrienden van mij hier. Wat voor een nieuweling wennen is, is het zoetheids gehalte van de thee. Zelf heb ik er een haat-liefde verhouding mee. Soms drink ik dagelijks zo’n zoete bak thee, om er later weer helemaal van af te blijven. Eigenlijk ben ik er nu weer van af, maar met Dennis en Jeffrey moest ik er heen, moest ik hun laten proeven van een locale specialiteit. Laat ik het kort houden, we hebben er in de twee geen nieuwe fans van de thee bij gewonnen. De thee wordt aangezoet met suiker maar vooral door hele zoete gecondenseerde melk.

Naast de thee kun je hier altijd kleine hapjes eten. Meestal staat er een bordje op tafel met diverse snacks die je kunt eten waarna de ober wel ziet hoeveel er verdwenen zijn, hoeveel er betaald dienen te worden. Ik bestelde Nambia en Bae Bio, een snack betsaande uit Nambia, kleine platte ronde broodjes vers uit de oven, en Bae Bio, een kikkererwten curry. Die eet je samen, zeer populair in Burma. Ook een zestal Samosa’s werden besteld en vooral deze laatste maakten indruk op Dennis en Jeffrey. Maar niet zoveel als de rekening van 35 baht, 80 eurocent.

Ook indruk maakte mijn Burmees wat ik deze dagen veel kon testen.

Heet Water Bron en Massage
Daarna wilden de heren met het programma verder gaan. Ik had twee fantastische mountainbikes geregeld en we zouden naar een hete water bron gaan. Een plek waar ik zelf na 6 jaar nog nooit geweest was. Om de hoofdweg te vermijden namen we een mooie scenic route over heuvels en door dalen, langs platgebrande of verdorde rijstvelden, door dorpjes langs temples, langs vergezichten met bananenbomen langs lachende, zwaaiende en groetende mensen en kinderen, kortom door Thailand.

Ik kende deze weg van eerdere tochjes en had moeite met sommige heuveltjes, heuveltjes waar de twee jonge gasten als een speer overheen vlogen. In de afdalingen, op het vlakke kwam ik weer bij, en het was ook goed dat ik al het water had en de weg wist, zonder mij waren ze verloren. Na een kleine 20 kilometer kwamen we uit bij de hoofdweg welke we nog een kleine 3 kilometer moesten volgen. Maar eerst was er nog een rijstmaaltijd langs de weg. Je kunt D&J zien eten op foto 4 van Mae Sot.

Na deze extra brandstof reden we naar een afslag waar we zagen dat de hete water bronnen nog 7 kilometer weg waren. Omdat het beste er bij de jongelingen toch wel af was, stelde ik voor om te kijken of we een Songtaew konden vinden, wetende dat dat niet zou gebeuren, vroeg ik het bij twee dames in een ander eettentje en deze lieten ons weten dat er inderdaad geen Songtaew langskwam. Maar D&J wilden nu ook wel aankomen. Dus 7 heuvelachtige kilometers lagen er tussen ons en het bad.

De bronnen bevinden zich in een alleraadigst dorpje, en waren deze dag heel erg rustig. We konden kiezen uit een heel groot bad voor ons drieen, zo’n beetje afmeting Galgenwaard. Dat zou ons 100 baht kosten. Gezien de hoogte van de temperatuur daar kozen we voor de andere optie, een klein jacuzi achtig rond badje waar we dan knus in zouden komen zitten. Dat kostte 20 baht per persoon. Uiteindelijk kregen we daarvoor ieder een persoonlijk bad en dat was hemels. Je kon zelf de temperatuur regelen en zolang blijven zitten of liggen als je wilde. Een klein uur leek het wel, en ik vond nog een ijskoud badje naast de mijne, dus ik had zelfs wisselbaden.

Jeffrey was er als eerste uit en wij vonden hem liggend op het gras in de brandende zon. Vervolgens werd het een drankje en op naar de massage.

Thailand staat bekend om haar massages en alhier werd deze service ook verleend. Twee pittige dames van middelbare leeftijd waren al bezig met het kneden van twee Thaise meisjes toen wij daar aankwamen. Een hoop grapjes werden er over ons uitgestrooid en ruim een half uur zagen we hoe hardhandig de twee meisjes werden aangepakt. Zowel Dennis als Jeffrey zagen handelingen uitgevoerd worden waarvan ze overtuigd waren dat ze die niet zouden overleven. Zelf vond ik het de beste Thaise massage die ik ooit gezien heb. Ik ga niet zovaak, en eigenlijk nooit alleen. Anderhalve week eerder had ik voor het eerst alleen een massage gehad. Twee uur lang en voor het eerst had ik er wat aan. Niet eens zozeer dat mijn spieren zoveel lekkerder waren, maar het relaxte van massage. Je hoeft niets en er word aan je gewerkt. Een soort mentale ontspanning. Deze twee dames hadden een andere techniek waarbij ik bewegingen zag die ik bijna dagelijks met yoga probeer te doen. Dat leek mij wel wat.

De twee meisjes werden regelmatig voorgesteld door de dames met als belangrijkste vraag: Suweh?, wat betekend: Mooi, he?. Dat waren ze wel, maar meer als gegiechel leverde dat niet op. Rond 4 uur was Jeffrey aan de beurt een paar minuten later gevolgd door Dennis. Zelf zou ik moeten passen want onze tijd begon te dringen. We moesten ook weer terug en in het donker rijden zonder licht leek ons niets. Dus hoefde ik alleen maar gade te slaan wat D&J moesten ondergaan. Foto 6 en 7 geven een beeld van de lijdensweg voor onze reizigers.

Een uur lang werden er spieren beknepen waarvan ze niet eens wisten dat ze bestonden. Er werden bewegingen uitgevoerd die ze nog nooit hadden gedaan en kreten uitgeslaakt die je liever verborgen houd. Verder hadden we volop prêt met de dames en ook met een derde meisje die door een van de dochters op voetmassage werd getracteerd. Suweh? Ging het weer.

Na dat uur stapten D&J weer opgeladen op de fiets. Met een iets andere route terug, togen we naar huis en eten. Wederom een prachtige omgeving onder andere te zien op foto’s 8 en 9. Het laatste stuk ging over de hoofdweg en in het donker, maar zonder kleerscheuren kwamen we thuis. Na een welverdiende douche werd het tijd voor de Nacht Markt.

Night Market
Bijna elke plaats in Thailand kent een nacht markt, waar je tot na middernacht en soms tot het ochtendgloren kunt eten. Ik kom er vaak en heb mijn vaste stek. Aldaar bestelden D&J hun eerste Thaise maaltijd in Mae Sot. Kip met Cashew noten voor Dennis, kip met rijst voor Jeffrey. We vroegen om ‘pit nit noi’, niet zo heet, maar het bleek toch wel iets teveel te zijn. Gelukkig was er bier en water. Zelf had ik mijn eigen favoriete gerecht, tofu en cashew, en het was verder erg gezellig. Rekening: 310 baht.
Het was de vooravond van de 5de en dat betekend in Thailand niet Sinterklaas, maar de verjaardag van de koning. We gingen nu naar het feest terrein waar talloze kraampjes zaken verkochten die je op elke markt kunt vinden. Er zijn wat speel toestellen voor kinderen, je kunt pijltjes gooien en ringen werpen. En heel veel mensen ontmoeten. Er is uiteraard heel veel eten, muziek en Thai boksen. Daar bleven we het langst naar kijken, D&J een biertje drinkend. We kwamen een oud student van mij tegen en Nyan Soe, een van de artiesten van de Borderline.

Khun’s Bar en Poolen
De dag werd afgesloten in Khun’s bar, de meest polulaire onder westerlingen en bijna recht tegenover mijn huis. In die bar was het niet zo druk, en we konden vrij snel gaan poolen. Helaas had Khun, de eigenaar deze avond uitgezocht om zijn eigen pool talenten te tonen en met schijnbaar nonchalance veegde hij iedereen van de tafel. Jeffrey kwam nog het dichste bij, hij had de overwinning voor het grijpen, maar op het einde ging het net mis.

We gingen huiswaarst met een hele hoop herinneringen aan Mae Sot. En plannen voor de tweede dag.

Na een lange reis van 10 uur zijn aangekomen in Mae Sot. Gelukkig hebben we allebei wat kunnen slapen in de de bus. Anders zouden we het wel heel zwaar gaan krijgen bij Ton.

Ton stond ons netjes op te wachten, was wel heel leuk om Ton tegen te komen in een vreemd land. Na wat onderhandelingen heeft Ton een Tuk Tuk kunnen regelen voor ons. 100 Baht (2 euro) koste de tuk tuk deze keer. Geen geld voor zo’n ritje. Al kan het voor de lokale bevolking zeker voor de helft.

Ton zijn huis was echt heel anders dan dat ik (Dennis) had verwacht, maar viel zeker niet tegen. Woonkamer en keuken in de tuin, ja dat was wel vreemd voor ons, maar ja we konden er niet om klagen. Ons bed was ook zeker niet wat we gewend zijn in Holland. 2 dunne matrasjes met een muskieten net erover heen. Maar verder wel goed geslapen hoor. In de tuin groeide de bananen in de bomen en er waren heel veel bijen. Welkom in Thailand haha. Die bijen waren gelukkig de volgende dag alweer vertokken.

Nadat we een burmees ontbijt gehad hadden, zijn we met Ton op de fiets gestapt. Ton had het plan om naar een Hot Spring te fietsen. Een hot spring een natuurlijk bron van heel warm water. Wij hadden nog niet een idee wat ons te wacht stond, maar het leek ons wel een heel leuk idee. Het zou ongeveel 15 km fietsen zijn om daar te komen.

De route daarheen was iets veranderd, omdat we liever niet over de grote weg wilde fietsen, maar gewoon door de natuur. Dat was dan ook een hele ervaring. Landschappen, die we nooit eerder hadden gezien. Erg indrukwekkend. Geregel matig zijn we wel even gestopt met fietsen om wat water te drinken. In de schaduw namen we dan even rust om bij te komen. Het is namelijk niet zo vlak als in Holland. Onder weg ook nog wat gegeten bij een thais eettentje. Heel primitief onder een rieten dakje hebben we genoten van ons rijst met kip. Verder viel het ons echt heel erg op dat de mensen daar in de kleinere dorpen niet veel westerse mensen gewend zijn. Zwaaien, lachen en gedag zeggen was wat ze deden als wij langs fietsen. De mensen hier noemen ons Felang. Dat zoiets betekend als buiterlander. Wij voelden ons heel wat als er weer een gezin voor de deur ging staan als wij eraan kwamen. haha

Na ongeveer 35 km waren we dan eindelijk bij de Hot spring. Het was heel anders dan dat wij ons hadden voorgesteld, maar was wel weer een ervaring. Je kan het zien als een lekker warm bubbelbad, maar dan zonder bubbels.. Het water kon gelukkig gekoeld worden met koud water, anders zou het echt te heet zijn. Alle drie in een apart bad, waar we ongeveer een half uur lekker hebben gereleaxed. Daarna heeft Ton ons getrakteerd op een heerlijke thaise massage. Ja het leek wel een beauty farm waar Ton ons naar toe heeft gebracht.

De terug weg was gelukkig een stuk korter, maar zeker niet minder mooi. Toch hebben we over de hele dag rond de 60 km gefietst.

De avond hebben we doorgebracht in Mae Sot. Er was een groot fesitval aan de gang ter ere van Kings Day. OP het fesitval was live muziek te horen. Ook was een thaibox gala aan de gang. Heel gezellig. Daarna even met Ton de kroeg in gedoken waar we een lekker bietje hebben gedronken.

Hallo lieve mensen,

Eindelijk zitten we hier dan..In Bangkok!!
Nadat een hele horde mensen ons gedag had gezegd op schiphol, zijn wij het vliegtuig ingestapt. Na een lange vliegreis van 12 uur kwamen we aan op Bangkok Airport. De reis zelf viel heel erg mee. We konden een stukje wandelen en eten wat we wilden.

Op Bangkok airport hebben we als eerst even wat gegeten. Daarna snel een taxi gezocht om te vervoeren naar het bus station in Bangkok. Het verkeer in Bangkok is echt niet normaal. Zij rijden hier zig zaggend door elkaar, brommers fietsers, tuk tukkies, bussen..en toch gaat t steeds net goed! Af en toe zit echt je hart in je keel! Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in … waar we alvast een busticket gekocht hebben voor morgen 3 dec 21.00 om richting Mae sot te vertrekken. We zullen hier om 5 uur sochtends aankomen en Ton zal ons daar op het busstation oppikken.

Het viel ons hier op dat we echt aangezien worden als ‘westerlingen’, onbekenden voor de thaise bevolking. We moeten wel zeggen dat ze heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Vanmiddag hebben voor 10 Baht ( 20 cent) ons door een Tuk Tukker laten rondrijden door de stad. Echt een wereldervaring om je door zo’n ding te laten vervoeren op die drukke wegen, en ze zitten ook nog lekker ook! Hij bracht ons naar verschillende tempels waar we even zijn wezen rondkijken en foto’s hebben gemaakt. Ook hebben we een rondleiding gehad van een man (Boedhist) die de betekenissen van de tempels uitlegde. Onze Tuk Tukker (Art, zo heette die) bleef ook elke keer wachten op ons, heel gastvrij zijn ze hier!

We zitten nu in een Guest House (New Siam II) vlakbij Kao San Road, de backpackersstraat van Bangkok. Dit is een hele drukke straat met winkeltjes, restaurantjes, barretjes en overal op straat kun je eten krijgen! De stokjes sate en halve kippen worden gewoon op straat gebakken en kun je voor weinig kopen. We hebben net een complete maaltijd met drinken erbij gehad voor 3 euro haha. Ook wordt je helemaal gek gegooid met kleren en andere kledingwaren, wat je hier ook echt voor heel goedkoop kan kopen!

We hebben overigens al een aardige jetlag. Hebben sinds dat we hier zijn een half uurtje geslapen. Maarja, je bent maar 1 keer in Bangkok dus vanavond gaan we de stad maar eens verder verkennen..

Tot zover ons eerste berichtje…

Jullie horen snel meer van ons!

Groetjes Jeffrey en Dennis