D & J in Australië

De busreis van Laos naar Vietnam is wel 1 van de ergste busreizen geweest. In Thakhek zou onze bus om 9 uur arriveren die ons naar de grens bracht en vanaf de grens naar Hue ( Vietnam). Dit was een local bus, dus zonder airco, halve kapotte stoelen enz. Dit vonden we niet zo probleem, we waren allang blij want hadden in ieder geval genoeg beenruimte wat in de meeste bussen niet het geval is. Het probleem was dat de bus om de 10 min stopte om vervolgens de hele halve bus vol te laden met zakken houtskool en andere spullen. Eerst werd de achterste kant volgeladen,toen de laadruimtes en toen die helemaal volbepakt gingen de zakken het dak op. Na 2 uurtjes hadden we daarom ook een aardige smoklaag op ons gezicht en onze shirtjes waren ook niet wit meer…
Na wat geslagen te hebben kwamen we om 6 uur sochtends aan bij de grens van vietnam. Er kwam een jongen de bus inlopen en vroeg om ons paspoort en later vroeg hij om geld. Wij vonden dit een beetje vreemd en normaal geproken betaal je geld als je een land uitgaat. Hij zou voor ons een stempel regelen. We hebben hier een uur gewacht en zagen dat ook andere mannetjes van andere bussen paspoorten inzamelden. Een andere vietnameze man vertelde ons echter in half engels steeds dat we geen geld hoefde te betalen. De sfeer werd er niet beter op en zijn toen zelf naar het grenskantoortje gelopen naar de man met onze paspoorten en hebben het geld teruggevraagd. Bij dit kantoortje stond misschien wel 200 man die allemaal zo snel mogelijk geholpen wilden worden. Alle loopmannetjes probeerde hun stapeltje paspoorten zo ver mogelijk in het kantoortje neer te leggen in de hoop dat de officier dat eerst behandelde. Uiteindelijk hielp zo’n vietnamees mannetje ons als een van de eerste aan een stempel en zijn toen gelijk weggelopen. Na ongeveer 4 uur verder konden we eindelijk Laos verlaten en moesten toen nog een stempel krijgen om Vietnam in te komen. Hier hebben we gemerkt dat ze het niet echt op blanke mensen hebben. De vietnameze man van het kantoortje geloofde dat wij dat waren op onze paspoorten. Geen stempel zei die. Maar na ons grondig bestudeerd te hebben kregen we toch een stempel. Wij hadden in Laos ons Visa al geregeld maar als je die aan de grens moet regelen kan dat best vermoeiend en lastig zijn. 

Hue
In Vietnam werden alle zakken houtskool natuurlijk nog even allemaal uitgeladen waar we op moesten wachten, maar al met al kwamen we na 16 uur aan in Hue. In Hue hebben we 4 nachten doorgebracht en hebben hier een stadstour gedaan. We hebben hier veel oude stenen koningstempels gezien. Wat mooi is is dat alles nog in oude staat is gebleven, maar dat duurt niet lang meer.. De meeste tempels staan al vanaf het jaar 1200 en zijn amper onderhouden of gerenoveerd. 1 tempel is in de oorlog ook flink verwoest door bommen. De hele stad Hue is in de vietnamoorlog flink gebombardeerd door de Amerikanen. Maar wat eigenlijk raar is is dat de Thaise mensen zelf hier erg pro Amerikaans zijn. We zaten de laatste dag in een fietstaxi en die man was helemaal enthousiast over Amerika!

Na Hue zijn we doorgereist naar Danang waar we 1 dag naar strand geweest zijn. Dit strand werd 50 jaar geleden bekend door de eerste Amerikanen die hier op verlof heengingen. Het is n heel mooi lang strand maar er is totaal geen toerisme wat een beetje jammer was.

Dag erna zijn we met de bus richting Hoi an vertrokken waar we 3 nachten gebleven zijn. Dit is een wat kleiner dorpje met een aantal restaurantje en barretjes langs de rivier. Savonds is het er erg gezellig. Dit dorpje staat ook bekend om zn velen kledingwinkels. Dennis heeft hier een pak op maat laten maken voor ongeveer 40 euro, geen geld dus! Verder hebben we hier een tourtje gedaan naar Reunie’s, oude stenen tempels. Dit was echter een grote teleurstelling! Het enige wat nog overeind stond was een hoopje stenen en we moesten dan zelf ongeveer verzinnen hoe het er misschien uit zag 700 jaar geleden. De gids probeerde ons wel van alles te vertellen, maar denk dat niemand hem verstaan heeft in het engels wat hij uitkraamde.

Vanaf Hoi an hadden we snachts een busreis richting Nah Trang. We waren alleen nog geen 5 min onderweg toen we een keiharde klap hoorde en de bus dus over een scooter gereden was. De man op de scooter raakte waarschijnlijk uit balans, kwam onder het wiel terecht en was op slag dood. De buschauffeur ging gelijk kijken en liep met zn handen op zn hoofd weg. We hebben hier uiteindelijk 4 uur moeten wachten totdat de weg vrij gemaakt was en er een andere bus was. Op een gegeven moment werd de sfeer er ook niet beter op en liepen er honderden mensen (vooral familie) te schreeuwen en gillen. Voor hetzelfde geld keerde iedereen zich tegen ons, de toeristen, maar dat gebeurde gelukkig niet.

Sochtends kwamen we aan in Nah Trang, een grote stad aan de kust met een mooi lang breed strand. Als de zon schijnt gaan alle strandtentjes open en kan het hier best gezellig zijn. We hadden alleen niet zo best weer dus hebben in de 4 dagen hier geen 1 keer op t strand gelegen. We hebben hier wel 2 duiken gemaakt vlakbij een eiland 1,5 uur vanaf Nah Trang. Dit viel alleen heel erg tegen maar voor 18 euro 2x duiken konden we eigenlijk niet overslaan!

De laatste week in Vietnam hebben we doorgebracht in Saigon! We zijn hier naar het oorlogsmuseum geweest waar ze een hoop over de vietnamoorlog laten zien. Foto’s, Video’s, oude oorlogsmaterialen zoals tanks en geweren. Heel interessant en indrukwekkend om te zien. Ook hebben we het oude parlementsgebouw bezocht, waar alle ministers en de president verbleven. Aan het eind van de oorlog is dit gebouw als eerste binnengevallen door de vietcong tanks en dat was ook gelijk het einde van de oorlog!

Ook hebben we 30 km vanaf Saigon een tourtje gedaan naar de ondergrondse tunnels diemin de oorlog gebruikt werden door de vietcong. Veel tunnels zijn platgebombeerd door de amerikanen maar een aantal tunnels waren open gesteld voor publiek. We zijn met moeite een 30 meter lange tunnel doorgekomen! Voor die vietnamese mannetjes is het een eitje maar voor ons is het bijna onmogelijk. De tunnels zijn misschien 70 cm hoog en het is er bloedheet binnen.
Verder liet de gids ons veel boobytraps zien die door de vietcong gebruikt werden. En veel daarvan waren geen pretje voor de Amerikanen, zie foto’s. Als laatste werden we door de gids naar een schietveld gebracht. Hier hebben we allebei met een M16 machinegeweer geschoten!

Voor de rest hebben we het in Saigon rustig aan gedaan. We zijn hier een week gebleven in een gezellige backpackersstraat en hadden na een paar dagen ons eigen stamkroegje. Een perfecte plek om te relaxen en zo weinig mogelijk te doen. Hier kwamen we ook een nederlandse jongen tegen die we in Melbourne ontmoet hadden en waar we elke dag dus wel een biertje mee dronken en een potje pool speelde. 
Savonds zag je geregeld kleine kinderen over straat lopen die kauwgom probeerde te verkopen. Een klein meisje van 12 jaar kwam elke dag in die kroeg en als we van haar verloorden met pool moesten we kauwgom kopen. Dat meisje was harstikke goed dus de meeste keren verloren we! Op een gegeven moment kochten we niks meer maar gaven we gewoon geld in de hoop dat ze het voor haarzelf hield. Het meisje wat achter de bar stond 16 uur per dag, 7 dagen in de week verdiende 900000 Dong per maand, omgerekend 40 euro. Dat is precies het bedrag wat wij in 2 of 3 dagen uitgaven daar. Nederland is dan toch niet zo verkeerd!