D & J in Australië

Verjaardag Dr Cynthia
De 6 December werd eigenlijk al snel ingevuld door de verjaardag van Dr Cynthia. Zij heeft 17 jaar geleden, nadat ze uit Burma was gevlucht, in Mae Sot een klein kliniekje gesticht, dat sindsdien is uitgegroeid tot een klein hospital waar zo’n 300 patienten per dag geholpen worden. Ook worden er medici en verplegers opgeleid, scholen ondersteund, voorlichting gegeven en nog veel meer. De Mae Tao Clinic, zoals het heet, is een kleine en zeer energieke gemeenschap waar mensen uit Burma maar ook Burmezen die in Thailand werken, gratis geholpen worden . De medische voorzieningen in Burma zijn zeer miniem, vooral voor de mensen in de grensstreek, en voor de talloze werkers in Thailand zijn de Thaise voorzieningen gesloten.

Voor meer informatie: http://www.maetaoclinic.org/

Dr Cynthia is precies een week voor mij ter wereld gekomen, en dit jaar werd daarom haar 47ste verjaardag gevierd. Ze wordt door haar medewerkers, patienten, studenten, kinderen en anderen op handen gedragen en het programma deze dag was gevuld met zang, dans, speeches, eten en drinken en een enorme modeshow.

Lees over haar: http://www.time.com/time/asia/2003/heroes/cynthia_maung.html

Deze dag kwam traag op gang. Een van de twee jonge wereldreizigers vond het nodig een beetje uit te slapen, zodat ons ontbijt pas tegen twaalven plaatsvondt. We kozen ditmaal voor een wat westers ontbijt, zodat D&J een enorme kip burger te verwerken kregen. Zelf genoot ik van een soep met tofu en zeewier.

AAPP, Assistance Association for Political Prisoners (Burma).
Na dit ontbijt gingen we op bezoek bij the Assistance Association for Political Prisoners (Burma). Ruim 1200 politieke gevangen worden in Burma onder onmenselijk omstandigheden gevangen gehouden, en de AAPP probeert via een klein museumpje deze tragedie onder de aandacht te brengen.

AAPP is opgezet door voormalig politieke gevangenen dus ze praten over hun eigen ervaringen. In het museumpje veel foto’s van gevangenen, tekeningen en foto’s van martel praktijken. Verklaringen van andere politieke gevangenen. Ijzeren stangen die gebruikt worden om de gevangen in zeer ongemakkelijke houdingen te laten zitten of lopen. En veel meer. Een video film complementeerd het bezoek.

Voor meer informatie kijk op hun website:
http://www.aappb.org/aapp_news_35.html

Dennis en Jeffrey waren zeer onder de indruk en stelde de jongen die ons rondleidde veel vragen.

Meer verjaardag
In de middag zagen we traditionele Karen dansen met enkele van mijn leerlingen. Een zeer energieke dans van meer dan tien minuten. Ik heb er al velen gezien, maar blijf onder de indruk van het tempo waarmee de jongeren onder de hete zon over het veld hollen, springen en draaien. Rond drie uur was dat dansen voorbij en keerde re rust in het hospitaal.

Karen Students Network Group (KSNG)
Tussen 3 en 6 was er niets te doen in het hospitaal zodat we tijd hadden om enkel van mijn leerlingen te bezoeken. We gingen daarvoor naar het kantoor van KSNG. Deze organisatie bestaat 10 jaar en vertegenwoordigd duizenden Karen studenten in de vluchtelingen kampen en binnen Burma. Activiteiten van KSNG zijn onder andere een radio programma voor de kampen, nieuws brieven, het ondersteunen van scholen in Karen State in Burma, het verspreiden van informatie via drama, het contact leggen met andere groeperingen in Burma en tussen de verspreid wonende Karen.

Ik kon hier ook een belofte inlossen. Toen ik ruim zes jaar geleden begon met les geven in Umpiam Mai vluchtelingen kamp werd me onder andere gevraagd of ik ongetrouwde neven en nichten had. Er is ooit een hele kleine brief wisseling geweest tussen Ghay Ray Moo en Karin maar daar hield het mee op. Dus op deze dag ging ik het kantoor binnen, zag ik Naw Ta BI Tar, een van de leerlingen van 6 jaar geleden, en introduceerde haar aan Dennis. Naw Ta Bi Tar maakte nog de papaya schoon voor ons, maar besloot daarna te verdwijnen. Dus bleef Violet over en zij beantwoorde de talloze vragen van D&J.

Als je iets meer wilt weten over de Karen en KSNG, probeer dan de volgende website, en link door als je nog meer wilt weten:
http://www.karen.org/

Na twee uur bij KSNG geweest te zijn gingen we weer terug naar de Mae Tao Clinic aan de andere kant van Mae Sot. De avond zou nog lang duren, langer dan dat wij er bleven. We zagen een geweldige modeshow met kleding van bijne alke etnische groep uit Burma. We zagen al snel in dat het programma niet rekening hield met het feit dat we nog moesten eten. Na de modeshow hielden we het voor gezien. Ik kwam uiteraard weer de nodige studenten tegen en voor we het wisten stonden we midden tussen de prachtig uitgedoste modellen die allemaal met die twee lange Hollandse jongens op de foto wilden. Kijk maar hoe lang die jongens zijn.

Uiteindelijk wisten we ons te bevrijden en togen we naar de vertrouwed Crocodile Tear voor een maaltijd en een drankje. Hier viel het D&J op dat de bediening in Thailand heel anders is dan bij ons. Biertjes worden bijgeschonken door de serveersters, waar er altijd veel van rondlopen. In deze kroeg zijn de serveersters ook nog eens heel spraakzaam zodat we zaten tee ten terwijl Min toekeek en vragen op ins afvuurde. Gelukkig was ze ook bereid een foto van ons te nemen.

Het eten in de Crocodile Tear is ven hoge kwaliteit en D&J genoten van een Thaise coconut soep en weer kip met rijst. Cashews voor Dennis. Helaas waren ze overmoedig, want hadden ze eindelijk iets dat niet pittig was, vroegen ze Min om chilli poeder. En daar deden ze te veel van in de soep en op de rijst.

We besloten deze avond af te sluiten bij Khun. Het was de tweede keer dat D&J hier kwamen, en de obers wisten hun naam, andere gasten kwamen handen schudden en het leek alsof ze hier net als ik al jaren woonden. Zo’n sfeertje hangt hier.

Dennis lukte het om een verlopen Australier van de tafel te spelen, waarna Jeffrey drie rondjes overeind bleef. De klok ging langszaam naar middernacht en eroverheen. Aangezien de jongens om 8 uur met de bus mee moesten werd het niet veel later gemaakt. Dennis had nog een gesprek met een Burmese Nepalees, die handelde in edelstenen, en het ging vooral over Nederlandse voetballers. Van Nistelrooy, Davids, van Persie, van Basten, Seedorf en Dennis Bergkamp. Dennis maakte het helemaal doordat hij de voornaam deelde met de speler die volgens de man de mooiste goal ooit maakte: de 2-1 tegen Argentinie in 1998.

Bij de naam Dirk Kuyt moest hij even denken maar daar hij ook al van gehoord. De man had verder niet zoveel te melden, en dat gebeurd wel vaker. Dus met die kennis gingen we naar huis, na het schudden van vele handen.