D & J in Australië

De busreis van Laos naar Vietnam is wel 1 van de ergste busreizen geweest. In Thakhek zou onze bus om 9 uur arriveren die ons naar de grens bracht en vanaf de grens naar Hue ( Vietnam). Dit was een local bus, dus zonder airco, halve kapotte stoelen enz. Dit vonden we niet zo probleem, we waren allang blij want hadden in ieder geval genoeg beenruimte wat in de meeste bussen niet het geval is. Het probleem was dat de bus om de 10 min stopte om vervolgens de hele halve bus vol te laden met zakken houtskool en andere spullen. Eerst werd de achterste kant volgeladen,toen de laadruimtes en toen die helemaal volbepakt gingen de zakken het dak op. Na 2 uurtjes hadden we daarom ook een aardige smoklaag op ons gezicht en onze shirtjes waren ook niet wit meer…
Na wat geslagen te hebben kwamen we om 6 uur sochtends aan bij de grens van vietnam. Er kwam een jongen de bus inlopen en vroeg om ons paspoort en later vroeg hij om geld. Wij vonden dit een beetje vreemd en normaal geproken betaal je geld als je een land uitgaat. Hij zou voor ons een stempel regelen. We hebben hier een uur gewacht en zagen dat ook andere mannetjes van andere bussen paspoorten inzamelden. Een andere vietnameze man vertelde ons echter in half engels steeds dat we geen geld hoefde te betalen. De sfeer werd er niet beter op en zijn toen zelf naar het grenskantoortje gelopen naar de man met onze paspoorten en hebben het geld teruggevraagd. Bij dit kantoortje stond misschien wel 200 man die allemaal zo snel mogelijk geholpen wilden worden. Alle loopmannetjes probeerde hun stapeltje paspoorten zo ver mogelijk in het kantoortje neer te leggen in de hoop dat de officier dat eerst behandelde. Uiteindelijk hielp zo’n vietnamees mannetje ons als een van de eerste aan een stempel en zijn toen gelijk weggelopen. Na ongeveer 4 uur verder konden we eindelijk Laos verlaten en moesten toen nog een stempel krijgen om Vietnam in te komen. Hier hebben we gemerkt dat ze het niet echt op blanke mensen hebben. De vietnameze man van het kantoortje geloofde dat wij dat waren op onze paspoorten. Geen stempel zei die. Maar na ons grondig bestudeerd te hebben kregen we toch een stempel. Wij hadden in Laos ons Visa al geregeld maar als je die aan de grens moet regelen kan dat best vermoeiend en lastig zijn. 

Hue
In Vietnam werden alle zakken houtskool natuurlijk nog even allemaal uitgeladen waar we op moesten wachten, maar al met al kwamen we na 16 uur aan in Hue. In Hue hebben we 4 nachten doorgebracht en hebben hier een stadstour gedaan. We hebben hier veel oude stenen koningstempels gezien. Wat mooi is is dat alles nog in oude staat is gebleven, maar dat duurt niet lang meer.. De meeste tempels staan al vanaf het jaar 1200 en zijn amper onderhouden of gerenoveerd. 1 tempel is in de oorlog ook flink verwoest door bommen. De hele stad Hue is in de vietnamoorlog flink gebombardeerd door de Amerikanen. Maar wat eigenlijk raar is is dat de Thaise mensen zelf hier erg pro Amerikaans zijn. We zaten de laatste dag in een fietstaxi en die man was helemaal enthousiast over Amerika!

Na Hue zijn we doorgereist naar Danang waar we 1 dag naar strand geweest zijn. Dit strand werd 50 jaar geleden bekend door de eerste Amerikanen die hier op verlof heengingen. Het is n heel mooi lang strand maar er is totaal geen toerisme wat een beetje jammer was.

Dag erna zijn we met de bus richting Hoi an vertrokken waar we 3 nachten gebleven zijn. Dit is een wat kleiner dorpje met een aantal restaurantje en barretjes langs de rivier. Savonds is het er erg gezellig. Dit dorpje staat ook bekend om zn velen kledingwinkels. Dennis heeft hier een pak op maat laten maken voor ongeveer 40 euro, geen geld dus! Verder hebben we hier een tourtje gedaan naar Reunie’s, oude stenen tempels. Dit was echter een grote teleurstelling! Het enige wat nog overeind stond was een hoopje stenen en we moesten dan zelf ongeveer verzinnen hoe het er misschien uit zag 700 jaar geleden. De gids probeerde ons wel van alles te vertellen, maar denk dat niemand hem verstaan heeft in het engels wat hij uitkraamde.

Vanaf Hoi an hadden we snachts een busreis richting Nah Trang. We waren alleen nog geen 5 min onderweg toen we een keiharde klap hoorde en de bus dus over een scooter gereden was. De man op de scooter raakte waarschijnlijk uit balans, kwam onder het wiel terecht en was op slag dood. De buschauffeur ging gelijk kijken en liep met zn handen op zn hoofd weg. We hebben hier uiteindelijk 4 uur moeten wachten totdat de weg vrij gemaakt was en er een andere bus was. Op een gegeven moment werd de sfeer er ook niet beter op en liepen er honderden mensen (vooral familie) te schreeuwen en gillen. Voor hetzelfde geld keerde iedereen zich tegen ons, de toeristen, maar dat gebeurde gelukkig niet.

Sochtends kwamen we aan in Nah Trang, een grote stad aan de kust met een mooi lang breed strand. Als de zon schijnt gaan alle strandtentjes open en kan het hier best gezellig zijn. We hadden alleen niet zo best weer dus hebben in de 4 dagen hier geen 1 keer op t strand gelegen. We hebben hier wel 2 duiken gemaakt vlakbij een eiland 1,5 uur vanaf Nah Trang. Dit viel alleen heel erg tegen maar voor 18 euro 2x duiken konden we eigenlijk niet overslaan!

De laatste week in Vietnam hebben we doorgebracht in Saigon! We zijn hier naar het oorlogsmuseum geweest waar ze een hoop over de vietnamoorlog laten zien. Foto’s, Video’s, oude oorlogsmaterialen zoals tanks en geweren. Heel interessant en indrukwekkend om te zien. Ook hebben we het oude parlementsgebouw bezocht, waar alle ministers en de president verbleven. Aan het eind van de oorlog is dit gebouw als eerste binnengevallen door de vietcong tanks en dat was ook gelijk het einde van de oorlog!

Ook hebben we 30 km vanaf Saigon een tourtje gedaan naar de ondergrondse tunnels diemin de oorlog gebruikt werden door de vietcong. Veel tunnels zijn platgebombeerd door de amerikanen maar een aantal tunnels waren open gesteld voor publiek. We zijn met moeite een 30 meter lange tunnel doorgekomen! Voor die vietnamese mannetjes is het een eitje maar voor ons is het bijna onmogelijk. De tunnels zijn misschien 70 cm hoog en het is er bloedheet binnen.
Verder liet de gids ons veel boobytraps zien die door de vietcong gebruikt werden. En veel daarvan waren geen pretje voor de Amerikanen, zie foto’s. Als laatste werden we door de gids naar een schietveld gebracht. Hier hebben we allebei met een M16 machinegeweer geschoten!

Voor de rest hebben we het in Saigon rustig aan gedaan. We zijn hier een week gebleven in een gezellige backpackersstraat en hadden na een paar dagen ons eigen stamkroegje. Een perfecte plek om te relaxen en zo weinig mogelijk te doen. Hier kwamen we ook een nederlandse jongen tegen die we in Melbourne ontmoet hadden en waar we elke dag dus wel een biertje mee dronken en een potje pool speelde. 
Savonds zag je geregeld kleine kinderen over straat lopen die kauwgom probeerde te verkopen. Een klein meisje van 12 jaar kwam elke dag in die kroeg en als we van haar verloorden met pool moesten we kauwgom kopen. Dat meisje was harstikke goed dus de meeste keren verloren we! Op een gegeven moment kochten we niks meer maar gaven we gewoon geld in de hoop dat ze het voor haarzelf hield. Het meisje wat achter de bar stond 16 uur per dag, 7 dagen in de week verdiende 900000 Dong per maand, omgerekend 40 euro. Dat is precies het bedrag wat wij in 2 of 3 dagen uitgaven daar. Nederland is dan toch niet zo verkeerd!
 

In Luang Prabang hadden we een nederlands stelletje ontmoet die ons vertelde over ’de loop’ die zij in het zuiden van Laos hadden gedaan. Zij hadden een motorscooter gehuurd voor 4 dagen en zijn hiermee 400 km het binnenland ingetrokken, en als het ware in een rondje weer uitgekomen in de plaats waar zij startte. Dit sprak ons ook erg aan dus en hebben vanuit Luang Prabang een busticket gekocht naar Tha khaek waar ons scooter avontuur ging beginnen! 

We kregen de scooters mee van mister Kaa, de man die de scooters verhuurde. We zouden de scooters 4 dagen huren en 100000 kippen per dag betalen (4 euro);) Nadat we de scooters geinspecteerd hadden en de tank vol met benzine hadden gegooid waren we klaar voor vertrek. We hadden van de man een

Aanvankelijk probeerde we eerst een busreis te boeken die eventueel via het oosten naar beneden ging. Dit kon helaas niet, (Laos heeft maar weinig goede wegen) dus moesten precies dezelfde weg terug naar Vientienne als heen. Hiervoor moesten we eerst naar Vientiene en daar overstappen op een bus naar Tha Kheak. We zouden om 7.30 de bus van  Luang Prabang pakken maar die bleek niet vol te zijn dus moesten we wachten tot 9 uur. Tot aan Vientiene hebben we 10 uur in een hete bus zonder airco gezeten en werden afgezet op busstation. In het centrum hebben we snel gepind, want in Luang Prabang waren alle ATM’s kapot en zijn daarna snel met een tuk tuk naar busstation zuid gebracht waar onze bus vertrok. Hier stond een wat luxere bus op ons te wachten met TV. Hier werden alleen muziekclips van Laos muziek uitgezonden, dat was wel minder maar hebben tot 1 uur snachts geslapen totdat we geroepen werden en er uit moesten op het station in Tha Khaek. Hier hebben we snachts dus nog een tuk tuk moeten regelen en vertelde hem of hij ons naar een guesthouse kon brengen wat nog open was. Alles is namelijk na 11 uur savonds stil en dicht in de steden. Hij bracht ons naar een hotel waar we goedkoop hebben kunnen overnachten.
De volgende dag zijn we het stadje doorgelopen om wat informatie in te winnen over waar we de scooters konden huren. We kregen uiteindelijk via een guesthouse een adresje van een man ( mister Kaa) die ons de scooters kon verhuren. Savonds kwam hij de scooters brengen en moesten 100000 kippen per dag betalen!!! Jaja 4 euro! Van mister Kaa kregen we een kaart van de loop met daarbij de steden waar we langskwamen en er stonden een aantal caves op die we konden bezoeken. Op de achterkant had hij een lijst gemaakt met woorden en zinnen in het engels en Lao, zodat als we pech onderweg kregen of gewoon iets wilde vragen dat briefje konden laten zien. Na de tank vol gegooid te hebben waar we klaar voor de grote rit!

Sochtends om 10 uur reden we weg uit Thakhek en het was toch wel een beetje gek voor het eerst op een motorscooter met 4 versnellingen. We hadden in Taiwan al eens een scooter gehuurd dus waren al snel gewend aan het rijden. De eerste 30 km reden we lekker rustig door de bergen en stopte op een gegeven moment bij de eerste cave die aangegeven stond op de kaart. Deze was niet makkelijk te vinden omdat alle borden langs de weg in het Lao geschreven zijn. We hadden het gevonden en moesten een dirt road op, een weg alleen van grind en zand. Langs de weg zagen we de eerste boeren al die hard aan het werk waren op de rijstvelden. Na een paar km kwamen we aan bij de cave waar we onze scooters bij een tentje onder een boom konden stallen. Hier betaalde we 2000 kippen voor. Omdat het regenseizoen is was een groot gedeelte voor de cave onder water gelopen. Business dus want ze hadden mooie kajakjes die ons wel konden brengen. 4000 kippen en een oud mannetje bracht ons door een riviertje naar de cave.

Via een trap liepen we naar boven en via een kleine opening in de rots konden we naar binnen. De cave van binnen stelde weinig voor. Er was binnen de cave een tempel gebouwd en er zaten wat mensen die spullen verkochten. We zijn daarom na 5 min weer terug naar de boot gegaan om vervolgens weer de scooters op te gaan! De cave die we hierna gingen bezoeken was een stuk interessanter. We moesten hiervoor van de grote weg af en wat smallere weg op en reden hier over een bruggetje waar een rivier overheen stroomde. Hier waren een stuk of 5 kleine kinderen aan het zwemmen en waren een beetje verlegen toen we door het water de brug over reden. We zijn hier even gestopt en zijn met ze op de foto geweest. 300 meter verderop was de cave die van binnen erg groot was. We zijn in het donker totaan het verste punt gelopen (ongeveer 100 meter) en zijn toen weer teruggelopen. Uit de cave stroomt een rivier waar een aardige hoeveelheid water uitkomt. Het water was ook heel helder en waarschijnlijk was het ook gewoon pure drinkwater.

We volgden de weg verder en volgens de kaart was ons eerstvolgende stop Nakai. De weg tot aan dit dorpje was prachtig. We reden op een verharde weg met aan alle twee de kanten dorpjes tussen de bergen en hele mooie uitgestrekte rijstvelden. Als we even stopte bij zo n dorpje en de weg vroegen konden ze natuurlijk geen woord engels, maar de man was 10 min in het Laos de weg uit aan het leggen en dacht dat wij het wel begrepen. Maar hij legde ons uit met zijn handen dat het 15 km was naar nakai. Na 2 uur gereden te hebben en dus iets meer dan 15 km kwamen we aan in het dorpje. Het dorpje bestond uit een lange straat met aan alle 2 de kanten winkels. Hier hebben we een guesthouse kunnen vinden wat een gebouw was met kamers bestaande uit houten platen die tegen elkaar waren getimmerd. We hadden in ieder geval een ventilator op de kamer dus we waren al blij. Savonds zaten we in een restaurantje en wilde wat eten bestellen en vroegen om de kaart. Na 15 min geen kaart maar kregen we noodles soep met vlees erin. Je hebt grote kans dat de mensen in Laos sochtends en savonds noodless soep eten. Na het eten hebben we nog een biertje gedronken met een paar mensen van het restaurant, ook de eigenaar. Die had al aardig wat gedronken en schonk zijn eigen glas vol met ons bier. Na om de minuut geproost te hebben en wat gepraat te hebben over voetbal gingen we terug naar het guesthouse. Savonds hebben we nog gepraat met een meisje van een winkeltje. Zij vertelde ons dat zij was betrokken bij een 10 jarig project dat voor dit dorpje opgezet is. Net voor het dorpje waren ze druk bezig met een brug en dam om uiteindelijk voor betere watervoorziening te zorgen voor de mensen in het dorp. De volgende dag hebben we ontbeten bij haar ( noodless soep) en zijn toen verder gereden. Onderweg reden we langs houten huisjes waar we weer vooral door kleine kinderen begroet werden met Sawadee Sawadee (hallo) en zwaaien als we langs reden. Heel leuk om allemaal te zien weer. We kwamen ook geregeld groepen kinderen tegen op de weg en of gewoon mensen die waarschijnlijk van dorpje naar dorpje liepen. Ook wilde dieren zoals veel koeien en buffels zag je veel op het land maar vooral op de weg. Op een gegeven moment stopte we ergens in een dorpje om wat te drinken. Na nog geen 5 min stond het hele dorp om ons heen. We zeiden niks, konden natuurlijk ook geen engels, maar waren toch heel nieuwsgierig, vooral de kleine kinderen. De man van het winkeltje kon een beetje engels praten en vertelde ons dat we waren beland in een dorpje met 80 families en niemand Lao sprak, maar een eigen ontwikkeld taaltje. Sawadee verstonden ze daarom ook gek genoeg niet! Het schijnt dat 60% van de bevolking ook een andere taalspreekt dan Lao. Tot nu toe hadden we alleen maar op onverharde wegen gereden met soms stukjes asfalt en veel gaten in de weg. We hebben de hele weg bijna niet hard kunnen rijden omdat we elke paar seconden moesten stoppen voor een kuil.

Rond een uurtje of 5 in de middag kwamen we met een dikke stoflaag op ons gezicht aan in Lak Sao waar we voor het eerst weer op een asfalt weg reden. Onderweg hadden we 20 keer gevraagd hoever het ongeveer was naar dit dorpje. 20 kilometer zeiden ze allemaal. Lak Sao scheen achteraf 20 te betekenen in het Lao haha.
We zijn hier savonds een marktje op gelopen waar ze vooral verse vis verkochten. Vers in de zin dat het nog leeft en spattelt en je je eigen visje uit kan zoeken. Kakkerlakken en andere gebakken insekten waren ook volop te krijgen hier! Dennis probeerde nog een paar gebakken bananen maar die waren toch niet zoals die had verwacht. Uiteindelijk hebben we in een restaurantje gegeten en savonds TV gekeken in het hotel. Zo’n dag scooterrijden maakt je toch best wel moe.

Volgende dag gingen we er weer op uit en na een kilometer of 100 kreeg Dennis een lekke achterband, iets wat we al een beetje konden verwachten. We waren net 8 km voorbij een dorpje gereden dus besloten door te rijden. Na een aantal kilometer kwamen we nog steeds niets tegen en vroegen ons af hoelang het nog duurde voordat we een paar huisjes tegenkwamen met toevallig een brommershop. Na ongeveer 15 min kwam onze redding aangereden. Een bestelbusje met daarachter genoeg laadruimte voor 2 scooters. Wij gelijk de bus aangehouden, uitgelegd wat we hadden en ze wilde ons wel naar het eerstvolgende dorpje brengen. De scooters werden ingeladen en wij moesten er bovenop gaan zitten. Uiteindelijk was het een half uur rijden naar het dorpje, dus zonder vervoer hadden we uren onderweg geweest. In het dorpje brachten we scooter naar een shop waar een mannetje van 14 jaar het in een paar minuten fixte. Vanaf dit dorpje was het nog 80 km tot de thuisbasis Thakhek. Gelukkig reden we op een verharde weg wat het rijden iets gemakkelijker maakte. Echt hard reden we toch maar niet omdat dit zonder helm en vrijwel geen ziekenhuizen in de buurt niet echt verstandig was. Onderweg stopte we in een dorpje om wat te drinken en het werd voor ons alsnel duidelijk dat we op een bruiloft van iemand waren beland. We werden uitgenodigd om te gaan zitten en dronken een biertje met ze. Idereen had al aardig wat gedronken en zat ons heel nieuwsgierig aan te kijken. Na 5 min wilde een ouwe man van 85 zonder tanden met ons dansen die zich voordeed als de baas van de familie. De anderen werden ook een beetje te aanhankelijk, dus dronken ons biertje op en gingen weer de weg op. We kwamen bijna geen verkeer tegen en alles was heel rustig wat wel een relax gevoel gaf.
Eind van de middag arriveerde we in Thakhek waar we de scooters weer afleverde. 

Op naar Vietnam waar ons nog een leuke en interessante busreis stond te wachten……… 

De busreis duurde ongeveer 10uur tot aan de grens van Laos. Daar hebben we ons visum aangevraagt en 1 uur later stonden we in Laos. Het ging allemaal heel soepel. Wel moesten we aan de grens overstappen op een andere bus. Maar ook dat was allemaal  prima geregeld.

Vientiane
Na een totale reis van 12 uur stonden we dan in Vientiane. Uit de bus stormde de TukTuk bestuurders natuurlijk weer op ons af. Maar gelukkig wen je er wel aan. We lopen altijd eerste even weg, overleggen wat we gaan doen en dan gaan we de onderhandeling beginnen. De prijzen waarmee ze beginnen zijn echt belachelijk. 60.000 kip (4,5 euro) beginnen ze mee, maar het eerste wat ze dan horen is een tegen antwoord van 10.000 kip. Nou daar zijn ze het echt nooit mee eens, maar dan lopen we gewoon weg. We weten nu wel dat ze ons altijd terug zullen roepen. De ene keer gaan we dan voor 10.000 kip per persoon mee en soms dan betalen we 20.000 kip de man. Het is een spelletje, maar 1 die soms wel heel irritant is.

Vientiane is de hoofdstad van Laos, er wonen hier maar ruim 200.000 mensen. De stad is niet zo groot en voor ons was hier dan ook niet heel veel te beleven. We hebben de eerste avond lekker aan de Mekong rivier gezeten. Dit was wel heel erg lekker na een lange busreis. De 2e dag hier zijn we eerst naar de ambasade van Vietnam geweest. We moesten namelijk een visum aanvragen voor dat land. In de Loney Planet stond dat dit best een gedoe kan zijn om deze te krijgen. Het kon zeker 3 tot 5 dagen duren. En je zou deze niet overal kunnen aanvragen. Maar aangekomen bij de ambasade kwamen we er achter dat als we maar betalen, we het visa zo mee konden nemen. En ja hoor 5 minuten later stonden we weer buiten. Later op onze trip kwamen we er achter dat je dit visa overal wel kan regelen, maar wil je niet wachten dan betaal je iets meer. Later deze dag hebben we een kleine city toer gedaan. Hier hebben we de “Arc de Triomphe” van Laos gezien. Je zou kunnen zeggen dat dit een soort van kopie is. Hier word dit monument Patuxay genoemd. Ook hebben we de Pha That Luang bezocht. Dit monument word als nationaal symbol van Laos gezien. En natuurlijk hebben we hier nog een hoop meer kleine Temples gezien.. We hebben voor de volgende dag een busticket gekocht naar Vang Vieng

Vang Vieng
Ons 2e stop in Laos. De busreis was goed bevallen. De omgeving van Vientiane naar Vang Vieng was echt heel erg mooi. Aangekomen in Vang Vieng werden we gelijk op een bungalow resort gedropt. We konden hier een kamer krijgen voor 6 dollar. Hier dus ook maar gelijk ingechecked. Het resort lag aan de mekong rivier en we hadden uitzicht over echt te mooie bergen. Elke ochtend was dus lunchen met een fantastisch uitzicht!!

Vang Vieng staat ook wel bekend als een klein plaatsje wat erg in trek is bij jonge backpackers. Wij zijn dus maar gelijk het centrum (2 straten) ingelopen om te kijken waarom ze dat zeggen. Het eerste wat ons opviel was dat het gehele centrum bestond uit eettenten. Deze eettenten waren voorzien van grote tv schermen waar de hele dag de televisie serie Friends word uitgezonden. In elke tent lagen dan ook meerdere backpackers te relaxen met een biertje of een colaatje. Wij hebben het voorbeeld gevolgd en lekker wat gegeten en genoten van de serie Friends.

Na het eten zijn we bij een tour bureau langsgelopen en hebben voor de volgende dag een kayak tour over de mekong rivier geboekt.

De volgende ochtend zijn we met een groep 20 km ten noorden van de mekong rivier afgezet. Daar werden de kayaks en de reddingsvesten uitgedeeld. Om te beginnen zouden we 2 grotten bezoeken, wij dus met de groep naar de andere kant van de rivier gepeddeld en zijn daar gelijk weer aan kant gegaan. De eerste grot was redelijk dichtbij. Deze werd de olifanten grot genoemd. Echt heel bijzonder was deze niet, de grot was een meter of 10 diep en stond vol met boedha beelden en in de grot was een soort van olifant te zien.

Voor de 2e grot moesten we een stukje wandelen. De wandeltocht bracht ons langs een oud Lao dorpje en we konden dwars door rijstvelden heen lopen. Die rijst velden zijn wel heel erg mooi om te zien. Aangekomen bij de water grot moesten we even wachten. Omdat het een water grot was kon niet iedereen tegelijk erin. De eerste groep was al onderweg, dus wij konden daar even zwemmen en relaxen. Na ongeveer 30 min konden wij de grot in. We kregen een autoband en een lamp en konden het water in. Het eerste gedeelte van de grot moeten we op de band gaan zitten en onszelf via een touw voortrekken. Het was best wel laag dus je moest oppassen dat we onze koppen niet stoten. Na een meter of 30 konden we peddelend met onze handen de grot verder gaan verkennen. Het was natuurlijk erg donker daar, maar daarvoor hadden we allemaal een lamp op onze voorhoofd zitten. De grot was ongeveer een meter of 200 lang en in het midden moetsen we een stuk lopen omdat het water te ondiep voor de banden was. De grot was een leuke ervaring. Na ongeveer 45 min stonden we weer buiten.

We hebben na de grot lekker gelunched met z’n alle en zijn daarna terug gelopen naar de kayaks. We gingen dan eindleijk kayakken. De mekong loopt hier geheel langs prachtige bergen. En regelmatig was er een aardige stroom versnelling tussen rotsen door. Bij elke versnelling gingen er 2 Lao begeleiders voorop, maar bij de eerste waren wij natuurlijk al te eigenwijs. We moesten rechts aanhouden, maar we zagen dat aan de linker kant de versnelling een stuk sneller was. Wij dus de linker kant gepakt. En ze zult het al begrijpen. We belanden boven op een rotsen en lagen gelijk onderste boven. Gelukkig raakte we beide geen rots bij het vallen. We zijn weer in de kayak gesprongen en verder de mekong afgezakt. Na een aantal stroomversnellingen en ongeveer 2 uur kayakken kwamen aan bij het zo genaamde Tubing gebied. Wij hadden hier al eerder van gehoord. Maar wisten niet echt wat we konden verwachten. We hoorden al veel muziek en zagen overal mensen langs de kant staan. Allemaal gezellig met een biertje in de hand. Wat bleek nou, deze tubing area bestond uit  barren langs het water waar je kan stoppen als je een tubing tour doet. Wij dachten natuurlijk gelijk, wat doen wij in een kayak!! Gelukkig mochten wij bij bar 5 en 7 ook een stop maken. Wij dus lekker aan het water met een biertje erbij. We zijn hier in totaal 2 uurtje gebleven met de groep en hebben toen onze tocht terug naar Vang Vieng ingezet. Het was een leuke dag, maar we hebben wel gelijk maar besloten om de volgende dag te gaan tuben!!

Uiteindelijk hebben de 2 dagen getubed. Om een uur of lagen we op de band en gingen heel langzaam de rivier af. Bij elke bar was ook een soort van trapeze aanwezig. De grootste was een meter of 12 hoog. We konden dan met een trap ophoog en dan maakte we een aardige zwaai hoog over het water heen. Dat was zeker wel lachen, en hoe meer biertjes we op hadden hoe vaker we gingen. Op deze trip hebben we weer veel mensen ontmoet en we zijn gelukkig elke dag weer veilig aan wal gekomen. Achteraf is dit best een gevaarlijke gebeurtenis daar in het water. Dagelijks gaan mensen te dronken die band in en de weg naar het eind punt is zeker een uur op de tube liggen. De stroming is niet te sterk, maar we kunnen ons voorstellen dat hier wel vaker ongelukken gebeurt zijn.

De volgende dag zijn we beide met een kater de bus ingestapt naar Luang Prabang. Deze rit zou ongeveer 6 uur duren. En dat met een kater!!

Luang Prabang
Dit rit hierheen was voor ons beide niet echt prettig, we hadden duidelijk last van een kater en dan zaten we ook nog in een bus waar we nou niet echt de ruimte hadden. Wel was het uitzicht weer ongelovelijk mooi. We gingen bijna de gehele busreis door de bergen. Overal was het zo groen we passeerde allemaal kleine Laos dorpjes. Deze waren gevestigd lang de weg boven op de bergen. Meer dan een paar rieten dakjes was het niet. Wel zagen we dag er een hoop hulp was van unicef. Overal waren waterkranen en electriciteit aangelegd met grote unicef logo’s.

Aangekomen op het busstation stonden natuurlijk de TukTuk bestuurders alweer klaar, maar wat ons hier opviel was dat deze niet op ons af kwamen stormen. Hier hadden de questhouse eigenaren het meer in de hand. Van ieder questhouse stond er wel iemand. Met een mooi adviesje in zijn hand probeerde ze de toeristen mee te lokken naar hun guesthouse. Een rustige jongen bood ons een kamer aan voor 3 dollar, dat is maar 1,80 euro per kamer per nacht. Dat is toch ongelovelijk!! Wij zijn met deze jongeman meegegaan om te gaan kijken in zijn guesthouse. Het zag er allemaal verzorgt uit, wel moesten we de badkamer en de wc delen met de andere bezoekers van het huis. Maar dat zijn we wel gewend na bijna 8 maanden reizen.

Het stadje zag er heel verzorgt uit, de straten waren hier zeer goed begaanbaar. Dit in tegenstelling met wat wij eerder hadden gezien in Laos. We hebben lekker gegeten en zijn om 23:00 naar huis gegaan. Uuhhhh, ja alles sluit om deze tijd hier. Dit is ivm met wat problemen die er zijn met kleinere dorpen naast Luang Prabang. Op onze weg naar huis viel ook nog eens alle lichten uit. Het was echt te donker op straat, maar naar een minuut of 5 ging alles weer aan. Later bleek dat de stroom hier wel vaker uitvalt.

De volgende dag hadden we gepland om naar de waterval te gaan. We hadden onze wekkers gezet, dus we waren op tijd onze bed uit. Maar het ging allemaal niet zo vlot. Even hier kijken en nog even daar kijken. Het was inmiddels al 1:30, en wij waren nog in het stadje. We waren opzoek naar een Tuktuk bestuurder die ons voor weinig geld naar de waterval wou brengen. Maar de eerste vroeg al zoveel dat we maar opzoek gingen naar een ander. We liepen langs een terras en kwamen daar in gesprek met een nederlands stel die in Amsterdam woonde. Ze boden ons een biertje aan, en dus besloten wij maar om niet meer naar de waterval te gaan. We hebben de hele middag met Elles en Harm op het terras gezeten, heel gezellig. ’s avond zijn we met dit stel en een frans man uit eten geweest. We hebben een heerlijke Lao BBQ gehad. Dennis kende dit ook wel als bollejaapen. Na de BBQ zijn we met z’n vijfen naar de lokale bowling club gegaan, deze scheen namelijk niet te sluiten om 23:00. We hebben hier 2 uurtje gebowld en zijn daarna met de tuktuk naar huis gegaan. Was weer een hele gezellige dag.

De 3e dag in Luang Prabang zijn we dan naar de waterval geweest. We werden opgehaald door een minibus bij ons guesthouse. Hij bracht ons naar de wateval en daar hadden we dan 2,5 uur de tijd om rond te lopen en een beetje te zwemmen. De waterval was wel mooi en we hebben ook even gezwommen, maar hier konden we echt wel zien dat we aardig verwend zijn. We vonden namelijk de waterval wel ok, en het zwemmen viel tegen, het water was namelijk niet helder blauw maar zand bruin.. haha.. Maar de meeste mensen die we tegen kwamen vonden het echt geweldig. Dus het zal wel aan ons gelegen hebben.

Op de terug weg van de waterval werden we nog even gedropt bij een klein lao dorpje. Hier zaten allemaal kleine meisjes armbandjes te verkopen. Echt heel zielig gewoon om te zien. Die kinderen word gewoon aangeleerd om te gaan bedelen zodra er een toerist langs komt. En natuurlijk zijn deze mensen niet rijk, maar zoals wij het zagen was dit dorpje er alleen maar om spullen te verkopen aan de toeristen. Gelukkig is er genoeg eten in deze omgeving, dus de kinderen zullen daar niet te kort aan hebben.

En toen stond onze reis alweer klaar naar het zuiden. We hebben een busticket terug naar Vientiane geboekt om vanuit daar weer door te reizen naar Tha Khaek.

Na ruim 7 maanden op pas te zijn landen we weer in Bangkok. Er was echt nog niet veranderd en het leek wel of we er gisteren nog waren geweest. Het enige verschil was dat we nu precies wisten wat ons te wachten stond. De paspoortcontrole, het vinden van een taxi, het onderhandelen van de taxi prijs en de aankomst op Ko San Road. Dit was nu echt een makkie en voordat we het wisten waren we dus alweer in het backpackers hart van Bangkok.

We hadden nog contact met 2 engelse meiden (ontmoet in Australie) die ook in bangkok zaten, en zij hadden een questhouse gevonden voor 180 baht (rond de 4 euro) per kamer per nacht. En het was nog op Ko San Road ook. Wij dus daar ook maar een kamer geboekt. We hadden weer 2 bedden en 4 muren om ons heen. Dat vinden we tegenwoordig al voldoende.

De eerste keer in Bangkok hadden we het wel gezien na 2 dagen, maar deze keer was dat anders. De drukte en het zo gezellige ko san road deed ons na Taiwan erg goed. We hebben nu weer 3 dagen daar gezeten. En ja wat hebben we allemaal gedaan. Vooral heel rustig aan gedaan, lekker ontbijten, beetje shoppen, massage hier en massage daar, biertje op het terras en in de avond stappen met mensen die je ontmoet. De derde dag in bangkok realiseerde we ons dat we aan het reizen zijn en dat we toch echt een bus moesten pakken naar Vientiane in Laos.